Nauka przez zabawę
Kto z nas dorosłych nie wybrałby relaksu czy rozrywki zamiast pójścia do pracy? To czemu się dziwimy, że i nasze dziecko woli się bawić niż uczyć? Trzeba więc go odpowiednio podejść. Kupić gry edukacyjne (które najlepiej jak sam sobie wybierze), w ramach nagrody podarować ciekawą książkę, nagrać bajki w języku angielskim, urządzać 
w domu konkursy z wiedzy o świecie itd. Jednym słowem, zrobić co się da, aby nauka była przyjemnością.
Wspólne poznawanie świata
Im mniejsze dziecko, tym lepiej to wychodzi – opowiadamy mu o różnych rzeczach, pokazujemy otaczający świat, wyjaśniamy co, skąd, dlaczego. Ze starszym jest nieco trudniej, co nie oznacza, że się nie da. Ważne, aby dziecko nie tyle motywować, a wzbudzać w nim ciekawość świata. Są to więc wspólne wycieczki do muzeów, zwiedzanie zamków, oglądanie programów popularnonaukowych i rozmowa o nich. To rodzic ma zaszczepić ten głód wiedzy.
Mechanizm się prosty: rodzic pokazuje i próbuje zainteresować, nie przymuszać i przekonywać, że gra na pianinie jest wspaniała, a on zawsze chciał grać, a nie mógł, to dziecko ma wybrać, ale najpierw musi poznać cała gamę tego, co świat może mu zaoferować.
Nauka na co dzień
Dziecko powinno mieć poczucie, że to, czego się uczy ma sens, że może to w życiu wykorzystać, rodzic zaś pokazuje, jak to zrobić. Uczyć się więc można na co dzień, dać dziecku mapę, niech pokaże nam którędy tata ma jechać, ćwiczyć myślenie logiczne na łamigłówkach, policzyć jak oprocentowany jest kredyt, który chcą wziąć rodzice.
Należy traktować szkołę i naukę, jako coś zupełnie naturalnego, uczyć dziecko systematyczności, a więc tego, że zadania się odrabia, a z zajęć nie zwalnia z błahego powodu.
Własnym przykładem możemy też dziecku pokazać, że człowiek rozwija się całe życie. Niech dziecko widzi, że mamusia też się uczy angielskiego, a tatuś czyta książki historyczne, mimo, że nikt go do tego nie zmusza.
Karać czy nagradzać?
Obie metody działają, ale doraźnie. Nagrody zawsze są lepsze od kar, ale w tym przypadku i one nie wykształcają u dziecka dobrego nawyku, nauki dla samej siebie, i właśnie tej ciekawości świata, która wydaje się być kluczem do tego, aby dziecko samo się uczyło, bez konieczności nadzoru.
Największe błędy rodziców
Dziecko można łatwo zniechęcić do nauki. Najgorsze są porównywania do kolegów ( „Tomek dostał 5, a Ty tylko 4, dlaczego?”), negatywna reakcja rodzica w przypadku niepowodzenia dziecka, typu: „ z Ciebie to już nic nie będzie, ja już nie wiem jak do Ciebie mówić.” itp. Złe mówienie o szkole i nauczycielach w obecności dziecka – bo gdy rodzic uważa nauczycieli za głupich, a szkołę za zło koniecznie, taka sama będzie postawa jego dziecka. Kolejnym błędem jest przeciążanie dziecka nadmiarem zajęć pozaszkolnych. Obecnie mało jest dzieci, które nie chodziłyby na korepetycje z języka obcego, jakieś kółko zainteresowań, basen, judo, taniec, do szkoły muzycznej, w efekcie ich dzień pracy spokojnie sięga do 8 godzin, a tyle pracują przecież dorośli! Dziecko przemęczona straci zainteresowanie światem i będzie stawiało opór przed każdym kolejnym zadaniem.
Anna Sosinowska – Psycholog, mediator rodzinny, terapeuta. Psychologię ukończyła na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach, pracowała na oddziałach onkologicznym oraz psychiatrycznym. Obecnie pracuje w Poradni Zdrowia Psychicznego w Bytomiu, prowadzi również Poradnię Psychologiczną, a od 2010 roku pisze artykuły i porady psychologiczne dla gazet i wortali internetowych.
W swojej pracy oprócz diagnostyki, terapii i poradnictwa psychologicznego, zajmuje się także psychologią menedżerską, a wśród swoich zainteresowań wymienia między innymi psychopatologię ekspresji, w ramach której prowadzi badania rysunków dzieci oraz pacjentów chorujących na schizofrenię.