Nie walcz!
Pierwszym
podstawowym błędem w odchudzaniu jest złe nastawienie. Niemal każdy,
kto się odchudza, walczy z kilogramami, toczy ciężki bój by przejść
niewzruszenie obok ulubionej czekolady, „morduje” się na siłowni –
jednym słowem traktuje własne ciało jak największego wroga. A nie o
walkę chodzi, czy też o oszukiwanie samych siebie – następną postawę
wśród recydywistów w odchudzaniu. Bo na nic się zdadzą solenne
przysięgi, że tym razem nie tkniesz czekoladowych lodów, jeśli naprawdę
za nimi przepadasz, ba, wręcz nie wyobrażasz sobie życia bez nich. Nie
planuj więc diety, w której masz pewność, że nie wytrwasz nawet
tygodnia. Jeśli kochasz ziemniaki, to nie eliminuj ich całkowicie z
diety, co najwyżej ogranicz je. Ważne, abyś wybrała sobie tylko parę
takich ulubionych pokarmów, bez których faktycznie nie dasz rady wytrwać
na diecie. Podobnie jest z aktywnością fizyczną. Nie cierpisz biegać,
to nie zmuszaj sie do tego, wybierz taki sport, który lubisz, w
przeciwnym razie, zmusisz się do biegania dwa czy trzy razy i będziesz
mieć dość.
Wracając do diet. Na zbyt restrykcyjnej diecie, gdzie
grzechem jest chociażby spojrzenie na kostkę czekolady, napięcie
związane z ciągłym odmawianiem sobie jest tak duże, że często dochodzi
do tak zwanego efektu tamy. A wtedy gdy już „dorwiemy” tę czekoladę
znika ona w całości, a kolejna jest już też w zasięgu wzroku i czeka ją
podobny los. A po takim odstępstwie od diety, którego już nie możemy
sobie wybaczyć, dieta się kończy. Bo często osoby odchudzające się
działają na zasadzie wszystko albo nic. Albo trzymam się diety ( ze
wszystkimi nakazami i zakazami)
albo nie. A wtedy każda chwila słabości z czekoladą kończy dietę i
folgujemy sobie na całego. Tama, którą zbudowaliśmy pęka.
A w
diecie wcale nie chodzi o odbieranie sobie wszelkich przyjemności i
katowanie ciała i duszy w imię przyszłej szczupłej sylwetki. Wręcz
przeciwnie, własnego ciała trzeba słuchać, ale na początku musimy się
tego nauczyć.
Fałszywy głód
Pierwsza
lekcja słuchania własnego ciała to odróżnianie głodu prawdziwego
(fizycznego) od fałszywego. A czym jest fałszywy głód? To
interpretowanie emocji płynących z ciała jako sygnał głodu. Wynika to z
tego, że osoby otyłe nie potrafią zróżnicować emocji (złości, stresu,
smutku). I w tym też sensie oszukują same siebie, jedzenie nie jest już
dla nich potrzebą fizjologiczną, a staje sie oszustwem emocji.
Czyżby
więc to emocje ich tuczyły? W zasadzie tak, te zajadane smutki czy
przegryzane złości. W końcu głód podszywa się pod niemal wszystkie
emocje, a osoba otyła zamiast te emocje nazwać, wyrazić i poradzić sobie
z nimi, zajada je.
W takim razie jak odróżnić głód emocjonalny
od fizycznego? Ten pierwszy jest bardziej gwałtowny, to naprawdę silna
chęć aby natychmiast coś zjeść, z kolei głód fizyczny narasta stopniowo,
systematycznie, poznamy go przez poczucie pustki w żołądku i burczenie w
brzuchu. Głód emocjonalny występuje pomimo właśnie zjedzonego posiłku,
i to całkiem sytego, a prawdziwy głód odczujemy dopiero po paru
godzinach od obiadu.
Pułapek na diecie jest znacznie więcej, aby je poznać zapraszam na drugą cześć artykułu o psychologii odchudzania.
Anna Sosinowska
Anna Sosinowska –
psycholog, mediator rodzinny, terapeuta. Psychologię ukończyła na
Uniwersytecie Śląskim w Katowicach, pracowała na oddziałach
onkologicznym oraz psychiatrycznym. Obecnie pracuje w Poradni Zdrowia
Psychicznego w Bytomiu, prowadzi również Poradnię Psychologiczną, a od
2010 roku pisze artykuły i porady psychologiczne dla gazet i wortali
internetowych.
W swojej pracy oprócz diagnostyki, terapii i
poradnictwa psychologicznego, zajmuje się także psychologią menedżerską,
a wśród swoich zainteresowań wymienia między innymi psychopatologię
ekspresji, w ramach której prowadzi badania rysunków dzieci oraz
pacjentów chorujących na schizofrenię.