tamto sprawiło radość, czyżby więc emocje brały się z zewnątrz, od
świata i ludzi?
Nic bardziej mylnego. To my tworzymy własne
emocje, nie pochodzą one z żadnych sytuacji zewnętrznych, od żadnego
człowieka, nikt ich nie powoduje oprócz nas samych. Dokładniej, emocje
pochodzą wprost z naszych myśli, z przekonań i postaw. Pokaże to na
prostym przykładnie z codziennego życia: załóżmy, że umówiłaś się w
restauracji na spotkanie z przyjaciółką, czekasz na nią już przeszło 20
minut, a jej ciągle nie ma, co czujesz? Złość, smutek, lęk,
poirytowanie? Jeśli pojawia się złość lub poirytowanie to prawdopodobnie
pomyślałaś, że przyjaciółka zapomniała o spotkaniu, gdy jednak bardziej
się martwisz i boisz o nią, to myślisz o możliwym wypadku, który mógł
się jej przytrafić. Zauważ, że sytuacja (czekanie na przyjaciółkę) nie
zmienia się, a emocje jak najbardziej w zależności od tego co sobie
pomyśleliśmy. Bo to nie fakty powodują nasze zdenerwowanie, lecz nasze
przekonania o nich.
Wnioseknasuwa się sam, skoro to my tworzymy wszystkie nasze emocje, my sami
też możemy przestać to robić, gdy dane emocje przeszkadzają nam w życiu.
Gdy poznamy mechanizm powstawania emocji, okazuje się, że to my mamy
nad nimi kontrolę. To jest najważniejsze, zdać sobie sprawę, że to nie
emocje sterują nami, tylko my emocjami. Żadna emocja nie bierze się z
nikąd, sama też nie ma prawa utrzymać się dłużej, jeśli nie
podtrzymujemy jej myśleniem o niej.
ludzie mogą zareagować zupełnie odmiennymi emocjami. Na przykład utrata
pracy, dla jednego będzie tragedią życiową prowadzącą do załamania, a
dla innego, okazją do znalezienia sobie o wiele lepszej i ciekawszej
pracy, przez co zamiast smutku i rozczarowania, pojawiają się takie
emocje jak podekscytowanie i ciekawość. A tajemnica ich nastawienia nie
tkwi w „optymistycznej osobowości”, ale w sposobie myślenia
dopuszczającym więcej możliwości i rożne emocje.
problem z emocjami jest wtedy, gdy tendencyjnie reagujemy na sytuację,
gdy np. pierwszą emocją na jakiekolwiek zmiany w życiu jest lęk, i nie
dopuszczamy do siebie innych alternatyw.
cierpienia emocjonalnego pochodzi z głębokiego przekonania: „nie mam
wyboru, jakie emocje odczuwam”, a ulgę przynosi już samo odkrycie, że to
nieprawda, że możemy natychmiast zmienić swoje odczucia, kiedy tylko
zmienimy swoje myśli i kiedy zauważymy, że nasze emocje są zupełnie
nieadekwatne do sytuacji.
nie panują nad swoimi emocjami, bo uważają, że magiczne „coś”, „to”
powoduje w nich radość czy smutek. Są przekonani, że zdenerwowali się
przez kogoś, jakąś rzecz czy sytuację, a nie przez swoje nastawienie i
przekonania. I zamiast popracować nad zmianą myślenia, chcą zmieniać
innych lub kontrolować sytuację wokół siebie. A to właśnie jest
niemożliwe, i choć większość ludzi twierdzi, że siebie zmienić nie może,
to uparcie próbują zmienić innych.
wziąć odpowiedzialność za własne emocje, o wiele łatwej powiedzieć
sobie i światu: „to przez niego jestem nerwowa, to szefowa doprowadza
mnie do szału itd.” A tak naprawdę to my sami się niepokoimy ( a nie
sytuacja nas niepokoi), i sami też doprowadzamy do wściekłości i
wszystkich innych uczuć, a emocje są często naszym osobistym wyborem.
Psycholog, mediator rodzinny, terapeuta. Psychologię ukończyła na
Uniwersytecie Śląskim w Katowicach, pracowała na oddziałach
onkologicznym oraz psychiatrycznym. Obecnie pracuje w Poradni Zdrowia
Psychicznego w Bytomiu, prowadzi również Poradnię Psychologiczną, a od
2010 roku pisze artykuły i porady psychologiczne dla gazet i wortali
internetowych.
W swojej pracy oprócz diagnostyki, terapii i
poradnictwa psychologicznego, zajmuje się także psychologią menedżerską,
a wśród swoich zainteresowań wymienia między innymi psychopatologię
ekspresji, w ramach której prowadzi badania rysunków dzieci oraz
pacjentów chorujących na schizofrenię.