Choroby weneryczne są chorobami przenoszonymi drogą płciową na drodze stosunku dopochwowego, analnego lub oralnego. Najczęściej za rozwój tego rodzaju chorób odpowiedzialne są bakterie. Czynnikami sprzyjającymi zachorowaniom są: nadużywanie substancji psychoaktywnych (narkomania), zmienność i duża liczba partnerów seksualnych oraz niezabezpieczanie się prezerwatywami.
Jak można zarazić się kiłą?
Kiła jest ogólnoustrojową chorobą zakaźną należącą do grupy chorób wenerycznych. Czynnikiem wywołującym kiłę jest bakteria – krętek blady. Najczęstszą drogą zakażenia jest kontakt płciowy. Bakterie najlepiej przenikają przez uszkodzoną skórę oraz błony śluzowe, jednak nie wyklucza się wnikania krętków przez nieuszkodzone błony śluzowe. Kiła przenosi się również drogą wertykalną, czyli od zakażonej matki do płodu. Możliwe jest również zakażenie przez krew, które najczęściej szerzy się wśród osób nadużywających środków psychoaktywnych poprzez korzystanie z jednej strzykawki z osobą będącą nosicielem choroby. W przebiegu kiły wyróżnia się 4 stadia. Pierwszym jest kiła pierwotna obejmująca okres od 3 do 90 dni od momentu zarażenia. W miejscu wniknięcia bakterii do organizmu – w okolicach narządów płciowych, na wargach lub języku pojawia się niebolesne owrzodzenie określane jako zmiana pierwotna. Kolejnym stadium jest kiła wtórna objawiająca się swędzącą wysypką przybierającą postać plamek, grudek i krostek. Zmiany skórne mają różowe lub miedziane zabarwienie i lokalizują się głównie na dłoniach i stopach. U chorych pojawia się również: gorączka, powiększenie węzłów chłonnych, bóle głowy i gardła, spadek masy ciała. U niektórych dochodzi do zapalenia opon mózgowych oraz utraty włosów (tzw. łysienie kiłowe). Po około roku od zakażenia rozwija się trzecie stadium choroby, czyli kiła utajona charakteryzująca się brakiem symptomów. Około 3 lata od zaniku objawów choroba wchodzi w ostatnie stadium – tzw. kiłę późną, która może wywoływać nieodwracalne uszkodzenia układu nerwowego i sercowo-naczyniowego.
Jak leczyć i zapobiegać kile?
Kiła odpowiednio wcześnie zdiagnozowana jest chorobą całkowicie uleczalną. Leczenie trwa najczęściej około 20-30 dni i polega na przyjmowaniu przez osobę chorą penicyliny lub innego antybiotyku, jeśli u chorego stwierdza się uczulenie na ten preparat. Antybiotykoterapia pozwala na usunięcie z organizmu bakterii oraz zapobieganie dalszym uszkodzeniom narządowym. Nie przyczynia się jednak do cofnięcia powstałych już zmian. W okresie leczenia kiły wskazane jest unikanie stosunków płciowych, aby nie doszło do zarażenia partnera. Profilaktyka opiera się przede wszystkim na zachowaniu bezpieczeństwa w kontaktach seksualnych oraz na unikaniu ryzykownych zachowań, takich jak: stosowanie środków psychoaktywnych czy stosunki płciowe z przypadkowymi osobami. W zapobieganiu chorobom wenerycznym ważne jest stosowanie prezerwatyw podczas każdego stosunku, zarówno dopochwowego, jak też oralnego czy analnego.
Alejakobiet.pl